Ξυπνάς ένα πρωί, κοιτάς το είδωλό σου στον καθρέφτη και δε
σε αναγνωρίζεις… Ποια είναι αυτή η κυρία με τους μαύρους κύκλους κάτω από τα
μάτια και τα ατημέλητα μαλλιά; Γιατί φοράει αυτές τις κακόγουστες, φθαρμένες φόρμες;
Αυτό πάλι στο μπλουζάκι τι είναι; Λεκές από φαγητό…
Πού είναι εκείνο το κορίτσι το γεμάτο όνειρα για ζωή; Το κοινωνικό
εκείνο κορίτσι που πήγαινε σε κάθε πάρτυ που το καλούσαν και πρόσεχε τόσο πολύ
την εμφάνισή της όπου και να πήγαινε-ακόμα και μέχρι το περίπτερο. Το νεαρό
εκείνο κορίτσι που είχε προσωπική ζωή, πήγαινε στο γυμναστήριο, καλούσε φίλους
στο σπίτι και ταξίδευε με την πρώτη ευκαιρία σε κοντινούς ή πιο μακρινούς
προορισμούς. Το κορίτσι που τα έκανε όλα με πάθος. Που δεν συμβιβαζόταν με κάτι
λιγότερο από την επιτυχία. Που έβαζε στόχους και τους υλοποιούσε. Το κορίτσι
που νόμιζε πως θα κατακτήσει τον κόσμο και έκανε όνειρα. Όνειρα για κάποιους
άπιαστα, αλλά αυτά της δίνανε ώθηση για να μην σταματήσει να προσπαθεί στη ζωή της…
Αυτό το κορίτσι είσαι. Δεν είσαι, βέβαια, πια 20 χρονών, αλλά
δεν είσαι άλλη παρά αυτό το κορίτσι. Κοίτα μέσα στα μάτια σου. Σε αναγνωρίζεις;
Για κοίτα πιο προσεκτικά. Τις ίδιες σπίθες και το ίδιο πάθος βγάζουν τα μάτια
σου. Μπορεί οι προτεραιότητές σου να είναι άλλες –δουλεία, σπίτι, παιδιά,
σύζυγος-, αλλά αυτή μέσα στον καθρέφτη είσαι εσύ.
Εσύ που φανταζόσουν τη ζωή σου ιδανική. Νόμιζες πως όλα θα
ήταν ονειρεμένα και η καθημερινότητά σου γεμάτη εκπλήξεις… Τώρα η μοναδική
έκπληξη θα είναι να μη ζητήσει το παιδί σου γλυκό για επιδόρπιο και να μη
λερώσει μια φορά τα ρούχα του στο σχολείο για να του τα βάλεις και την επόμενη
μέρα… Το πιο μακρινό ταξίδι τον τελευταίο καιρό το έκανες για ένα γάμο σε μια
πόλη μια ώρα απόσταση από τη δική σου και η τελευταία φορά που ψώνισες κάτι για
σένα ήταν στις προπέρσυνες εκπτώσεις. Ο καφές με φίλες γίνεται στο πλαίσιο
παιδικών πάρτυ, ενώ οι συζητήσεις περιορίζονται μεταξύ σχολικών επιδόσεων και
εξωσχολικών δραστηριοτήτων- οι οποίες δε σου δίνουν την ευκαιρία να ασχοληθείς
με μια δική σου δραστηριότητα, αφού πρέπει να πας το ένα παιδί, να φέρεις το
άλλο, να παραλάβεις το πρώτο και τούμπαλιν…
Και ξανακοιτάς τον καθρέφτη και ασυναίσθητα πιάνεις το
κονσίλερ, καλύπτεις τους μαύρους κύκλους και προσθέτεις λίγο μάσκαρα. Τελειώνεις
και με το κραγιόν και πιάνεις το πιστολάκι για να ισιώσεις τα μαλλιά. Πετάς στα άπλυτα τις φόρμες κι
επιλέγεις ένα φορεματάκι. Μόλις βάζεις και το άρωμα σου, ακούγονται οι παιδικές
φωνούλες (και όχι μόνο):
«Μαμά, ξύπνησα, έτοιμο το γάλα μου;».
«Μανούλα, τι θα βάλω σήμερα στο σχολείο;»
«Μωρό, πήρες το κοστούμι μου από το καθαριστήριο; Θα έρθει ο
προϊστάμενος σήμερα στη δουλειά»
................
«Μαμά, γιατί ντύθηκες τόσο καλά; Έχεις να πας κάπου; Δε θα μας
πας σχολείο;»
«Μανούλα, να βάλω κι εγώ φόρεμα στο σχολείο;»
«Μωρό μου, τι ομορφιές είναι αυτές! Αν θες το βραδάκι πάμε καμιά βόλτα
όλοι μαζί. Θα έχει καλό καιρό σήμερα»
Και… απλά χαμογελάς… Γιατί εκείνο το κορίτσι δε χάθηκε
εντελώς. Ωρίμασε. Και πατάει πολύ καλύτερα πλέον στα πόδια του. Ξέρει πώς να
ξεχωρίσει, πώς να κάνει εντύπωση, πώς να γίνει και να κάνει ευτυχισμένους τους άλλους.
Ξέρει ότι είναι σημαντική και απαραίτητη, ξέρει πως την έχουν ανάγκη οι
άνθρωποι γύρω της. Αλλά έχει ανάγκη κι η ίδια να μείνει με τον εαυτό της, να
αναθεωρήσει, να θέσει νέους στόχους, να κάνει καινούρια όνειρα. Βοήθησέ την να
τα υλοποιήσει. Μην ξεχνάς το κορίτσι εκείνο που κρύβεις μέσα σου. Μην το
παραμελείς γλυκιά μανούλα. Αξίζεις τα καλύτερα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου