Τα καλοκαίρια είμαι η μαμά που θέλω να είμαι...

Τα καλοκαίρια είμαι η μαμά που θέλω να είμαι… Έχω την πολυτέλεια ως εκπαιδευτικός να μην εργάζομαι αυτή την περίοδο. Απολαμβάνω τις διακοπές μου, ξεκουράζομαι κι περνάω ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μου. Είμαι πιο ήρεμη. Και πιο ήρεμα είναι και τα παιδιά μου. Δε μας πιέζει ο χρόνος κι όλα γίνονται αβίαστα. Χωρίς άγχος, χωρίς φωνές κι εντάσεις.. Ξυπνάμε το πρωί χαλαρά και ακολουθώ τους δικούς τους ρυθμούς. Παίζουμε ένα σωρό παιχνίδια στο σπίτι κι αν βαρεθούν, πηγαίνουμε βόλτα. Δε βιαζόμαστε να φύγουμε από την παιδική χαρά κι έχουμε χρόνο να απολαύσουμε καθετί μικρό κι ασήμαντο, ένα λουλούδι, ένα γατάκι, μια πασχαλίτσα που θα βρεθεί στο δρόμο μας. Μιλάμε ώρες ατελείωτες και αναλύουμε ό,τι τους προβληματίζει. Λέμε παραμύθια, διαβάζουμε βιβλία, τραγουδάμε και χορεύουμε μέχρι να λαχανιάσουμε…

Όλα αυτά θα αλλάξουν σε λίγες μέρες που η μανούλα θα πάει πάλι στη δουλειά… Σαφώς και δε θα σταματήσουν, αλλά θα αλλάξουν πολύ. Το πρωί θα πρέπει να ξυπνάνε νωρίς για να ετοιμαστούν για το σχολείο, πράγμα που σημαίνει ότι όλα θα γίνονται με πρόγραμμα, ωράριο, άγχος… «Σήκω, πιες το γάλα σου, βάλε τα ρούχα σου, πάρε την τσάντα σου, ακόμα δεν έβαλες παπούτσια; Πάλι αργήσαμε…»

Έπειτα, το μεσημέρι ο χρόνος θα είναι περιορισμένος. «Η μαμά πρέπει να φύγει στη δουλειά. Δεν προλαβαίνουμε να πάμε βόλτα. Δεν πρέπει να καθυστερήσουμε στο δρόμο. Άσε, αγάπη μου, το γατάκι, περπάτα λιγάκι πιο γρήγορα, δε γίνεται να μαζέψουμε σήμερα λουλούδια για τη γιαγιά…»

Το απόγευμα θα έχουμε κολυμβητήριο, μουσική, ή ό,τι άλλο αποφασίσουν ότι θέλουν να κάνουν – μήπως να το ξανασκεφτούμε; Να μην πάμε ακόμα σε κάποια δραστηριότητα; Μήπως είναι ακόμα μικρά; Μα, όλα τα παιδάκια πάνε. Να μην πάμε κι εμείς; Κι έτσι, πάλι είμαστε στους δρόμους, στο τρέξιμο.

Ο πιο ποιοτικός χρόνος θα έρχεται το βράδυ, στο κρεβάτι. Αγκαλιές, φιλιά, παραμύθια, κουβεντούλα. Πάλι, όμως, οι αντοχές θα είναι περιορισμένες. Την άλλη μέρα θα έχουμε πάλι πρωινό ξύπνημα και μια γεμάτη μέρα…

Αγαπώ τη δουλειά μου, αλλά αγαπώ κι αυτά τα ξένοιαστα καλοκαίρια που ο χρόνος περνάει χωρίς να κοιτάς το ρολόι. Που δεν υπάρχουν ωράρια και χρονικοί περιορισμοί. Που δεν ακολουθώ το πρόγραμμα και είμαι χαλαρή. Αυτά τα καλοκαίρια που δεν αγχώνομαι, δε νευριάζω, ούτε φωνάζω, επειδή δεν προλαβαίνω. Που δίνω στα παιδιά μου το χρόνο να εξερευνήσουν, να ηρεμήσουν, να επεξεργαστούν πληροφορίες, να χαρούν την παιδική τους ηλικία. Γιατί, στην τελική, τα έχουμε τρελάνει τα παιδάκια μας με το καθημερινό μας πρόγραμμα και σε συνδυασμό με το δικό τους εξοντωτικό για την ηλικία τους πρόγραμμα, δεν τα αφήνουμε να πάρουν ανάσα, να μας χαρούν και να τα χαρούμε. Μπορώ όλο το χρόνο να είμαι η μαμά του καλοκαιριού; Θα προσπαθήσω…