Κυριακή για φαγητό στον παππού και τη γιαγιά...

Τις περισσότερες Κυριακές του χρόνου, αν δε βγούμε έξω για φαγητό, πηγαίνουμε να φάμε στους παππούδες. Όπως καταλάβατε η επιλογή να μαγειρέψω δεν υπάρχει, γιατί δε θέλω τη σπαταλήσω τη μέρα σε φούρνους και πλυσίματα. Κι επειδή τα οικονομικά δεν ευνοούν πάντα για έξοδο, η επιλογή του σπιτιού κάποιας εκ των δύο γιαγιάδων φαντάζει ιδανική λύση!

Εκεί, λοιπόν, το φαγητό είναι πάντα ξεχωριστό, Κυριακάτικο!!! Η μία γιαγιά επιλέγει παστίτσιο, μουσακά, γιουβέτσι ή πράσα με χοιρινό. Η άλλη κάνει για κυρίως λάχανο με κρέας, χοιρινό νουά, χοιρινό νταβά, ή εξοχικό. Ελπίζω να μην έχετε άγνωστες λέξεις από τις σπεσιαλιτέ που ανέφερα γιατί δεν έχω τη δύναμη να περιγράψω, μου τρέχουν τα σάλια μόνο και στην ιδέα και είμαι και σε δίαιτα…

Στο θέμα μας. Αυτά τα Κυριακάτικα τραπέζια δεν έχουν μόνο τη μυρωδιά των φαγητών, αλλά και τη μυρωδιά της ζεστασιάς, της αγάπης, της οικογένειας!!! Έχουν κάτι μοναδικό, αληθινό, μαμαδίστικο!!! Αυτά τα Κυριακάτικα τραπέζια δεν είναι ρουτίνα. Είναι ανάμνηση!!! Είναι οι αναμνήσεις των παιδιών μας!!! Και είναι ωραίες αναμνήσεις, γιατί έχουν αρώματα, χρώματα και  γεύσεις  φαγητών, αληθινές αγκαλιές, παιχνίδι, εξιστορήσεις περιπετειών ή σοβαρές συζητήσεις από τους μεγάλους,  χορούς δημοτικών τραγουδιών στην τηλεόραση και χαμόγελα, αλλά και κλάματα – κάθε συναίσθημα, ευχές από αλκοόλ και πορτοκαλάδα, απενοχοποιημένα  γλυκά γιατί είναι Κυριακή και είναι σπιτικά,  φτιαγμένα από τα χεράκια της γιαγιάς!!!

Κάτι τέτοιες Κυριακές θυμάμαι κι εγώ από τα παιδικά μου χρόνια. Η γιαγιά μας έφτιαχνε πάντα κεφτεδάκια και πιλάφι με κοτόπουλο. Συνήθως μαζευόμασταν όλα τα ξαδέρφια μαζί και μας περιποιούνταν σα να ήμασταν βασιλιάδες!!! Βασιλιάδες δέκα χρονών!!! Και τα χρόνια πέρασαν και τα τραπέζια αραίωσαν, αλλά η γιαγιά πάντα έστελνε το φαγητό της έστω και με τάπερ, ένα φαγητό με πολύ αγάπη και… σκόρδο! Και πέρασαν κι άλλα χρόνια και η γιαγιά πλέον δεν είναι κοντά μας, αλλά οι μυρωδιές της είναι εδώ, οι γεύσεις της ακόμα στο στόμα και τα κυριακάτικα τραπέζια της χαραγμένα στην ψυχή…

Και λυπάμαι… δακρύζω… Μου λείπουν αυτά τα τραπέζια κι ας έπληττα κάποιες φορές εκεί κατά την εφηβεία που το μυαλό μου ήταν να βγω βόλτα. Στεναχωριέμαι που δεν πρόλαβα ούτε καν να ζητήσω τις συνταγές από τα μοναδικά φαγητά που όμοιά τους δεν έχει πετύχει κανένα από τα παιδιά της – σίγουρα δεν μαρτυρούσε τα μυστικά της μαγειρικής τέχνης της. Ή μπορεί και να τα μαρτυρούσε, αλλά δεν είναι η συνταγή που έκαναν τα φαγητά της πετυχημένα, αλλά η αγάπη με την οποία τα μαγείρευε!

Γι’ αυτό, λοιπόν, τα κυριακάτικα τραπέζια στους παππούδες, δεν είναι (μόνο) ευκολία για μένα ώστε να μη μπω στη διαδικασία του μαγειρέματος. Είναι, κυρίως, αναμνήσεις που φροντίζω να μη λείπουν από τα παιδικά χρόνια των δικών μου παιδιών. Είναι αναμνήσεις όμορφες, διδακτικές. Είναι κυρίως, Κυριακές που ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας που τυχαίνει να τρώμε βιαστικά, πρόχειρα, μεμονωμένα. Είναι Κυριακές χαλάρωσης, παιχνιδιού και αγάπης με ανθρώπους που δε θα είναι για πάντα κοντά μας…