Γυναίκες... Αφιερώνω λίγες γραμμές, αξίζουν πολλά περισσότερα!

Έψαχνα κανένα έξυπνο ρητό για τις γυναίκες από αρχαίους και σύγχρονους επιφανείς για να διανθίσω το κείμενό μου και διαπίστωσα το εξής: πολλά από αυτά συνδέουν τη γυναίκα με την ομορφιά, τη θελκτικότητα και τη γοητεία της. Άλλα πάλι, διατυπωμένα από άνδρες, φυσικά, την παρουσιάζουν ως την υπαίτια για όλα τα δεινά του κόσμου τούτου(!), ή ως τη δούλα του σπιτιού ή τη σκλάβα του κρεβατιού. Λιγότερα, δε, εξυψώνουν τη γυναικεία φύση, θεοποιούν το ρόλο των γυναικών στην εξέλιξη και την πρόοδο του συντρόφου ή του κόσμου ολάκερου!

Πού βρίσκεται η αλήθεια και τι θεωρείται υπερβολή; Κανείς δεν μπορεί να γενικεύσει με σιγουριά. Κάθε γυναίκα, πάντως, θα προσπαθήσει να υπερασπιστεί τον εαυτό της και να καταρρίψει με προσωπικές εμπειρίες, κυρίως,  όσα πικρόχολα και προσβλητικά έχουν ειπωθεί για τη φύση της. Κι έχουν ειπωθεί πολλά.  Γενικευμένοι χαρακτηρισμοί (κουτσομπόλα, πονηρή, σπάταλη, κυκλοθυμική…), αποφθέγματα («Θάλασσα και πυρ, και γυνή τρίτον κακόν») και θυμοσοφίες του απλού λαού («έχω δύο παιδιά κι ένα κορίτσι» – το κορίτσι δε θεωρείται παιδί…).

Τα περισσότερα απ’ αυτά, επαινετικά ή επικριτικά, έχουν διατυπωθεί από άντρες. Γιατί οι άνδρες εξυμνούν την ομορφιά των γυναικών που θαυμάζουν, βρίσκουν άδειο ένα σπίτι δίχως μια γυναίκα να το στολίζει, θεωρούν τη ζωή τους συναρπαστική και ταραχώδη όταν έχουν να κάνουν με μία γυναίκα – ή και με περισσότερες -, κουράζουν το μυαλό τους ώστε να καταλάβουν τι σκέφτεται μια γυναίκα, τι νιώθει και τι περιμένει από αυτούς. Κάποιοι αναγνωρίζουν ότι πίσω από έναν πετυχημένο άνδρα κρύβεται μια γυναίκα, αλλά και όσοι «καταστράφηκαν» από μια γυναίκα, την παραδέχτηκαν στο τέλος για την ικανότητά της να κάνει ακόμα κι αυτό που  οι ίδιοι δεν κατάφεραν να αποτρέψουν.

Κάθε άνδρας έχει το δικό του λόγο να θεωρεί μια γυναίκα σημαντική στη ζωή του. Να νιώθει πως δεν μπορεί χωρίς αυτήν κι ας τον φτάνει πολλές φορές στα όριά του! Είμαι σίγουρη πως θαυμάζει τη δυναμικότητά της και απορεί με τις αντοχές της. Εγκωμιάζει τις ικανότητές της και διερευνά τα ταλέντα της. Παρατηρεί τον τρόπο που χειρίζεται τις δύσκολες καταστάσεις, αλλά και τους δύσκολους ανθρώπους. Χρησιμοποιεί κι ο ίδιος το θράσος και την πονηριά της, ώστε να επωφελείται κι αυτός κάποιες φορές. 

Αγαπά, όμως, και την τρυφερότητά της, την ανάγκη της να φροντίσει τον άλλον, την ευαισθησία που βγάζει μπροστά σε κάτι ανθρώπινο. Λατρεύει να περπατά δίπλα της, καμαρώνει που τον συνοδεύει και αν καμιά φορά η περίσταση δεν ευνοεί για να της κρατήσει το χέρι, την κοιτά, απλά, με ηρεμία, σιγουριά και γαλήνη. Όσα του εκπέμπει η ίδια!

Γι΄ αυτό να μας προσέχετε. Κι ας μη μας καταλαβαίνετε πολλές φορές. Δεν πειράζει. Εξάλλου, ειλικρινά, κι εμείς κάποιες φορές απορούμε με μας τις ίδιες!!!

Αλλά, ας μην τα λέω εγώ, ο John τα λέει καλύτερα...