(Δεν) θέλω να κάνω στα παιδιά μου ό,τι έκαναν οι γονείς μου σε μένα.

Καθώς τακτοποιούσα τα συρτάρια της βιβλιοθήκης βρήκα ένα κουτί πολύ οικείο με ενθύμια μιας μακρινής και ξεχασμένης εφηβείας. Μιας εφηβείας, όπως οι περισσότερες άλλωστε, με τα γνωστά επαναλαμβανόμενα στάδια. Ξεκινά με τις αναίτιες εκρήξεις θυμού, συνεχίζεται με την ανάγκη για απομόνωση, ενδοσκόπηση και περισυλλογή και καταλήγει σε ένα συνονθύλευμα των προαναφερθέντων συμπεριφορών που πάνε και έρχονται σαν κύμα -ορμητικό, φυσικά.

Εκεί, λοιπόν, ανάμεσα στα ενθύμια μιας νιότης περασμένης και αλλοτινής κρυβόταν και το πρώτο μου ημερολόγιο, αυτό με την κλειδαριά, που υπέθετα ότι μπορεί να πέσει στα χέρια της μαμάς και γι’αυτό το λόγο χρησιμοποιούσα αγγλικές λέξεις στις αφηγήσεις μου, με μεγάλη επιδεξιότητα- οφείλω να ομολογήσω- ανάλογες του επιπέδου προ lower..

Η αλήθεια είναι ότι πήγα κατευθείαν στην τελευταία σελίδα εσκεμμένα. Θυμόμουν πως εκεί είχα γράψει το δεκάλογο του τέλειου γονέα! Είχα γράψει δέκα συμπεριφορές, υποδείξεις, απαγορεύσεις των γονιών μου που με εκνεύριζαν, ώστε να τις θυμάμαι στο μέλλον και να μην κάνω κι εγώ τα ίδια στα παιδιά μου. Φυσικά, οι περισσότερες είχαν να κάνουν με τους περιορισμούς στις εξόδους, τα συγκεκριμένα ωράρια που έπρεπε ευλαβικά να τηρούνται, την απαγόρευση δραστηριοτήτων που αποβαίνουν εις βάρος του διαβάσματος κι άλλα συναφή.

Τα ξαναδιαβάζω, λοιπόν, και η πρώτη μου σκέψη είναι.. "Αυτά δεν είναι τίποτα! Χειρότερα θα κάνω στα παιδιά μου!!!". 

Γελάω.. Εντάξει ,όχι και χειρότερα, αλλά σίγουρα ανάλογα. Ωστόσο, προσαρμοσμένα στη σημερινή πραγματικότητα. Γιατί; Όχι, βέβαια, επειδή έγινα ξαφνικά οπισθοδρομική ή συντηρητική, αλλά επειδή απλά άλλαξα ρόλο, έγινα εγώ η μαμά.. και μία μαμά έχει χρέος να κάνει το παιδί ώριμο και υπεύθυνο. Όχι, δε θα αλλάξει τίποτα αν γυρίσει μισή ώρα αργότερα από την βραδινή του έξοδο. Αλλά σίγουρα, ακολουθώντας κάποιους κανόνες θα  γίνει πιο υπεύθυνο στη ζωή του, θα μάθει να σέβεται ανθρώπους και  κανονισμούς όπως θα χρειαστεί να κάνει στη ζωή του με τους νόμους της κοινωνίας, τους κανονισμούς του Πανεπιστημίου, της εργασίας, της συμβίωσης.

Τελικά, όχι, δε θα ακολουθήσω τις προτάσεις της έφηβης Βάσως του ημερολογίου. Αλλά θα κρατήσω μόνο αυτό που μου διδάσκουν: Μπορεί να μη λέω πάντα ΝΑΙ στα παιδιά μου, μπορεί να τα περιορίσω ορισμένες φορές και να νιώσουν πως τους στερώ μέρος της ελευθερίας τους, αλλά θα είμαι ειλικρινής μαζί τους. Θα τους πω ότι τους καταλαβαίνω ότι κι εγώ στην ηλικία τους τα ίδια ήθελα από τη μαμά μου, δε θα κρυφτώ πίσω από φτάσεις "Γιατί έτσι" ή "Γιατί το λέω εγώ" που συνηθίζουν να λένε οι γονείς. Κι έτσι ελπίζω να τους δώσω να καταλάβουν το γιατί...